_{Een van de drie panelen die op de Hasseltse fabriek als uithangbord fungeerden werd bij de sloop bewaard en prijkt nu in de permanente opstelling in het Stedelijk Museum “Het Stadsmus”}

Het verhaal van de “Manufacture de céramiques décoratives de Hasselt” begint in 1893 met een mislukte poging om een porseleinfabriek uit de grond te stampen waarna sommige aandeelhouders van deze fabriek samen met enkele jeneverstokers het initiatief namen om de porseleinfabriek als keramiekfabriek te exploiteren. Als de Brusselse keramiekproducent Baudoux in de Hasseltse fabriek extra productiecapaciteit vindt en zijn kennis, mallen en alaam te beschikking stelt is de basis van het succes gelegd. We zijn dan in 1895 en in die periode komt de Art-Nouveau stilaan tot bloei in ons land. De Hasseltse fabriek springt onmiddellijk op de wagen en produceert in die stijl keramiek van een uitzonderlijk goede kwaliteit met zijn kenmerkend “druipglazuur”.
De fabriek ontwikkelt producten in verschillende sectoren nl.: de sierkeramiek, de architecturale keramiek (siertegels, wandpanelen, geglazuurde bakstenen enz…) en de publicitaire keramiek. Een belangrijk deel van de productie ging uiteraard naar de lokale Jeneverindustrie. Er werden ook pogingen ondernomen om eenvoudig huishoudelijk keramiek te maken maar dit schijnt geen groot succes geweest te zijn. De vele siervoorwerpen in typische Art-Nouveau stijl verliezen bij de opkomst van de meer strakkere Art-Deco aan interesse en worden dan in mindere mate geproduceerd. Tijdens de 2e wereldoorlog is de fabriek waarschijnlijk op een laag pitje blijven draaien. In die periode werd er nog slechts weinig sierkeramiek gemaakt en was de productie al op bouwkeramiek toegespitst. De productie van “sanitair keramiek” blijkt zeer belangrijk geweest te zijn, getuige de vele leveringen aan de staalindustrie van Luik en de Limburgse mijnen waar vele sanitaire installaties met Hasseltse tegels bekleed werden.
In 1952 ging de fabriek wegens milieuhinder onherroepelijk dicht en in de jaren 70 van de vorige eeuw werd ze afgebroken waarbij quasi alle kennis over de fabriek verloren ging.